De officinis (β)

Olim cum adulescentulus essem, hieme quodam die Saturni, postquam lectiones scholae cito finitae sunt, cum amicis soleis ferratis prolapsum ii. Harena ad prolabendum meae urbi deerat, idcirco per tramen ferriviarium ad urbem paulum remotam nos contulimus. In statione quadam prope sinum Tokiensem sita cum a tramine descenderimus, nos in parte Tokii officinis dicata eramus; ingentes fabricae petrochimicae coram nobis ostendebant tubos ac canaliculos ac cisternas ac turriculas ferreas, quarum maxime variae formae inter sese mysterialiter junctae componebant aliquid insolitisimum atque, ut dicam, futuristicum. Quod videntes fere per decem minuta pedibus ingressi sumus ac advenimus ad harenam parvam vetustamque, quae aestate ut piscina usurpabatur. Nemo ibi erat qui serie se patinatione exerceret. Nec hanc athleticam callebam ego; super glaciem satis celeriter decurrere poteram sed bene me sistere nequibam. Laetus essem? Ita, forsitan. Sed nihil memor sum nisi odoris fortis calcei ferrati, tametsi puto me cum amicis sine dubio multa de schola vel vita quotidiana ibi jocose collocutum fuisse. Nescio qua de causa nec nomina nec facies eorum recordari possum, qui solus in Lycaeo remoto disciturus eram. Vesperi illam ad stationem redambulabamus fessi. Clarius tunc cernari poterant innumerabiles lanternae facesque, quae obscure illuminabant aedificium monstruosum. Cujus turris ignem vomebat, sed nihil audiebatur nisi soni venti. Sentiebam me videre res, quae magna admiratione me traducebant. Attamen mihi 14 annos nato in mente non venit verbum "pulchritudo", ut eas appellarem.

De methodo linguae docendae

Methodum Latinae docendae in libro "Ratio atque Institutio Studiorum Societatis Iesu" explicata, de qua Aluarus optimus in blogo suo mentionem fecerit, mihi valde cordi est, ideoque ipse aliquot paginas alias legi atque inveni descriptionem hanc:

Ut scitis, recentioribus annis etiam melior habetur methodum "communicativa" linguae peregrinae docendae quam ea, quae in analysi grammatica conversioneque nititur. In Japonia quoque, ubi plus quam 150 per annos lingua Anglica in scholis lycaeisque secundum methodum veterem doceatur atque tantummodo paucissimi discipuli facultatem Anglice loquendi accipiant, decreto Ministerii Institutionis Publicae facto, magstri ex anno 2013 eam docebunt omnes tantum Anglice loquentes.

Attamen, multae quaestiones mihi videntur etiamnum esse enodandae. Exempli gratia, utrum vero efficaciter hoc modo doceri possit lingua peregrina, cujus grammatica phoneticaque a nostra valde differant, nisi numerus discipulorum, scilicet nunc quadraginta in singulas classes, multum minuatur? Ceterum, si eum minuere conemur, quot pecunia necesse sit regimini nostro, quod debitum aegre perpetitur ingens?

Insuper, tametsi in conclavibus scholaribus Anglica usurpatur, nonne rerum discitarum cito obliviscentur discipuli, qui inter sese vel familiaricos communicandi causa sermonem patrium mallent? Optandum sine dubio est, quod sequentes regulam hanc Societatis Iesu Japonice loqui vetemus. Sed quomodo id fieri possit in scholis nostris, ubi aliae disciplinae sermone patrio docentur ?

Anno superiore autem nonnullae societates maximae hujus terrae ut Rakuten officiorum interretialium praebitor ac Uniqlo vestifex publice nuntiaverunt se Anglicam ut linguam communem usurupaturas esse. Nuperrime argentaria Mitsui Sumitomo dixit se ad negotia non usuram esse eis, qui 800 puncta in probatione de Anglica internationali non accipere possint

Quod significat populum Japonicum non posse monolinguem manere in orbe terrarum、quae inter sese in dies appropinquant. Itaque certe institutio quoque mutanda est, ut nos ad alias nationes re vera appropinquemus. Sed quomodo id bene fiat? Manifestum sit forsitan nemini nostri, qui milia per annos insularitate et fruimur et patimur.

De infelici ambulatione

Olim cum mihi erat canis Anco nomine, hieme quodam die inopinate in mente venit consilium, ut pedibus iremus ad mare. Quod a domo mea abest fere 10 chilometra, scilicet non remotissimum, sed iter per colles faciendum est satis longum. Itaque cani, cum profecti essemus, lente explicavi; "Hodie per horas ambulabimus. Ita, non celeriter cedas, ne citius fessa fias." Canis tamen ambulatione laetissima, veluti in viridarium proximum se conferet, procedebat me vi forte trahens.

Duas post horas cum ad oram advenerimus jam satis fessi, putabam, vel potius sperabam canem sponte in aquam se projecturam ac undis lascivituram esse. Nam frequenter videbam in pelliculis televisificis mare canibus semper placere ac eos in arena corporibus madidis currere aut undas sequentes aut ab eis fugientes. Attamen canis mea, cum undas primum in vita sua videret, earum sonos motusque metuens in me continuo haerebat nec ad aquam appropinquare volebat.

Domum cum reambularemus, ipse canem trahebam fessam. Quam miseram, quae verba domini non intellexisset! Sed optime memor sum suavitatis dulcium, quae redeuntes obiter apud apothecam emimus ac una edimus laeti. Postridie autem multissimas per horas dormire pergebamus canis et ego.