Ad Martinum Fara

Indĭcā terrā cŭpĭde absŏlūtā
nāvĭgātĭōnĕ pŭer Lătīnae,
ēlĕganter dīc mĕmŏrāquĕ Rōmae
omnĭă vīsă.

quālĭs imberbī plăcŭit pŭellă
maxĭmē vērum tĭbĭ? num lŏcūtŭs
sīs ĕācum forte hĭlărātŭs hācĕ
dē rĕgĭōnĕ?

De saltatoribus XXXV

trans sĕrēnum cum măre ăbīrĕt, urbĕ
portŭensī fortĕ dĭes cŏlōrĕm
cælĭcum līquit brĕvĭs. incĭpit quī
noctĕ nĭtērĕ

et rŏtārĕ sē cŏmĭtātŭs umbrā,
quæ nĭgella illinc ălĭquid prŏfātŭr
mōtĭōnĭbus cĕlĕris, nĭhil sĕd
percĭpĭētŭr.

narrĕt in terrīs ŏrĭentĭs auræ
murmŭr arcānum gĕlĭdæ rĕmōtīs,
an căcūmen, quō sălĭunt mĭcantēs,
ignĭcŏlorŭm?

De saltatrice XXXIV

vox pĕr ātrum jam sŏnăt undŭlātă

æquŏr, omnes quō căpĭuntŭr altō
ventŭlī sŏpōrĕ sĭlentquĕ vēlă
nāvĭcŭlārŭm.

crūră jactantes plăcĭdam tĕnellă
saltĭcæ noctem sălĭant rŏtātĭm,
quæ scĭunt hōras rĕtĭnēre ad aurō-
ram fŭgĭentēs.