De cantilena magica

tempŏris longum spătĭum pŭellae
quinquĕ dormĭunt sĭnĕ somnĭo ullō,
ut săcrum stellās ĭtĕr ad rĕmōtās
perfĭcĭātŭr.

nunc vĭīs actis rĕdĕunt ăd ædem;
ex sĕpulchrīs hīs, ŏpŭs est, ŭt omnēs
exĕant umbrīs cĕlĕbrentquĕ furvă
sæcŭlă pulsīs.

jamquĕ mūtātīs făcĭēbŭs albīs
fulgŭr ēlūcet tŏnĭtrusquĕ lātrăt;
cantĭlēnam illam măgĭcam cănātĭs
dulcĭsŏnamquĕ,

quam sĕnex abhinc dŏcŭit pĭlōsŭs
millĭa annōs vos dŭŏ siccĭtātĭs
aspĕræ terrā pătĭens nĕfandā
non sĭnĕ spēbŭs.