De arte pedifollica

scītĭus follem pĕdĭbus pŭellă

albĭdum saltārĕ făcis pĕrītīs,

sōlĕ quī lūcentĕ cădit sĕrēnō

aethĕrĕ nunquăm.

sis mĕmor lūsōrĭs ŭt illĭus, quī

insŭlā Jăpōnĭs ĕt urbĕ lūsĭt

splendĭda incŏlis plăcŭitquĕ multīs

amphĭthĕātrī.

De duce monstroso ab imperatore necato

nūbĭbus vectī pŏpŭlum ad nĕcandŭm
ālĭtēs hostes vĕnĭunt văpōrĕ
occŭlentēs se et sĕgĕtī fĕrunt jăm
damnă mŏlestă.

ō vĭrī fortēs tĕnĕātĭs ensēs
ferrĕos promptē mănĭbus pĕrītĭs
atquĕ lōrīcis sătĭs indŭātĭs
corpŏră pulchrīs.

ædĕ pergātis cĕlĕres sŭperbā
tympănī magnō sŏnĭtū sălīrĕ
sēquĕ gȳrāre et vĕhĕmentĕ gestū
membra ăgĭtārĕ.


Supra inspicimus ritum salticum Jinrin intitulatum atque in regione Iwami servatum, qui anno praeterito Meaci in templo quodam celebratus est.

Secundum scripta prisca de aliquot templis verbaque ante saltationem narranda, exercitum Sillae anno CIIC Japoniam adgressum cum imperator quartus decimus militesque sui in regione Nagato circumdarent, statim illuc advolavit civesque necavit multos dux monstruosus Jinｒin sive "circulus pulvereus" nomine, qui vultus sibi haberet octo alesque per aetherem volaret nubibus vectus. Cujus autem caput imperator ipse sagitta jacta icit vitamque eripuit. Quod hic saltatione personarum plurium effingitur.

Sunt qui putant hoc ducem horrendum revera typhonem intertropicum damna facientem magna significare. Quibus assentior ego. Scilicet antiquitus imperator quodam ritu procellam saevam expellere posse credebatur.

De dea solari primaque Japoniae saltatrice

imprŏbī frātrī mălĕfactă nullă
sōlĭs ignoscit rădĭōsă dīva ĕt
saxĕum cœlō răbĭōsă celsō
se abdĭt ĭn antrŭm.

prātă dīvōrum tĕnĕbræ rĕgunt ĕt
cannĕārum jam sĭnĕ lūcĕ sanctā
orbĕ terrārum mălă saevĭōră
cœpĕrĕ nascī.

omnĭum conventŭs hăbet deōrŭm
flūmĕn ad cœlestĕ lŏquācĭum sē,
ut sŭādĕant ĭtĕrum nĭtērĕ
æthĕrĕ dīvæ.

gallŭs immortālĭs ĭn aethĕrem albŭs
ēvŏlat cantatquĕ mŏdō sŭētō,
incĭpit saltārĕ pŭellă lābrŭm
saltĭcă pulsans,

nūdă quae cōram vĕhĕmentĕ gestū
virgĭnal pectusquĕ sŭum făcētō
tam mŏdo ostendat lĕpĭdum, ut vĭdentēs
sint hĭlărātī.

cum dĕa auscultet rĕquĭētă rīsūs,
cōgĭtat; "quārē sĭnĕ mē jŏcōsī
rīdĕant omnēs? vŏlŏ scīrĕ quidnăm
fortĕ fŏris sĭt."

prīmum ŭbi ex antrō dĕă lūmĭnōsă
exĭt in cœlum, pŏsĭtus pĕr amplŭm
fūnĭs est saxum săcĕr, ut rĕdīrĕ
nōn ĕă possĭt.

pellĭtur nĕfas rădĭantĕ sōlĕ,
frātĕr illĕ dum vĭŏlenta ŏb actă
unguĭbus multātŭr ădusquĕ vulsīs
exĭlĭōquĕ.

In pellicula supra inserta inspicimus ritum sintoisticum die defectionis solis anno praeterito in parte Japoniae meridionali celebratum. Quo ritu effingitur Amanouzume sive dea saltica, quae ante saxum saltat, ut Amaterasu sive dea solaris ex antro exeat iterumque luceat. Viculus hic nominatus est Kagurao sive "collina ritus saltici" atque situs est non procul a templo, quo antrum divinum colitur. Mythos de his deis in annalibus Kojiki intitulatis narratus Angliceque redditus legi potest hic.

De saltatrice XXXIII

frīgĭdō nūbēs nĭtĭdum sĭlentēs
sustĭnet cœlō cŏlŭmen prŏfundās,
dum păvīmentum rĕvŏcat sĕrēnă
sæcŭlă priscŭm.

virgĭnum saltat mĕmŏr aulĭcārŭm,
quæ săcrō cantārĕ nŏvum sŏlēbant
ignĕ bacchantēs spĕcŭlum, pŭellă
sōlă rĕlictă.

De saltatrice XXXII

arbŏres vernum prŏcŭl intŭentŭr
lūmĭnōsum frondĕ nŏvā vĭrentēs;
floscŭlōrum jam vărĭī cŏlōrēs
blandĭlŏquōrŭm

carmĭnant rīsūs hĭlăræ pŭellæ
candĭdos, quæ saltăt ĕt insŭsurrăt
dulcĭter flantī Zĕphўrō vĕnustī
nōmĕn ămātī.

De saltatrice XXXI

dum nĭgrum fōcālĕ sălīrĕ cœpĭt,
crīnĭs in tergō sĭnĕ ventŭlo ullō
pulchrĭus văcillăt ăd attrăhendŭm
cor spĭcĭentĭs,

ēbrĭātum quod tŭnĭcā rŏtāta ăc
crūrĕ jactātō tĭtŭbat pĕr undās
lūmĭnōsās, castră sĕd altă numquăm
possĭt ădīrĕ.

De aquae bullientis ritu

concĭnunt jam tībĭă tympănumquĕ
cymbălumquĕ vōcĕ quĭētĭōrĕ.
in săcrō lentē spătĭō dĕōrŭm
candĭdă virgō

saltăt hās inter cŭcŭmas nĭgellās,
bullĭunt quĭbus călĭdī lĭquōrēs,
in mănu oscillat băcŭlum păpȳrō
rītĕ dĕcōrŭm.

jamquĕ tintinnābŭlum ăgit sŏnōrŭm
lactĕas jactans mănĭcas. pĕractā
invŏcātĭōnĕ dĕī dĕæquĕ
vīnum ĕt ŏrȳzăm,

post sălis jactum, addĭt ăquæ pĕr hōrās
fūmĭgăntī mixtăquĕ terram ĭn almăm
injĭcit lābrōquĕ vĕtustam ăd ædĕm
fert tăcĭturnă.

rāmŭlos prendit vĭrĭdēs ăquamquĕ
spargĭt hūc illuc cĭtŏ sē mŏvens, ŭt
augŭret messem sĭmŭl ac sĕcundă
prŏspĕrăque ōrĕt.