Collocator I: Heu, quantam pecuniam collocatam ob crisin Graecam perdidi! Dixistine me nusquam multam perditurum, si multos per annos collocare pergam?
Argentarius H: Spatio brevi spem longam reseces.
Collocator I: Quam mendax sis! At quomodo abhinc mutentur pretia syngrapharum regiminibus peregrinis venditarum, quas possideo?
Argentarius H: Ne, collocator optime, Bursales temptaris numeros. Ut melius, quicquid erit, pati, seu auget seu minuit Manus Divina valores dollarii et euronis, qui nunc oppositis debilitantur syngrapharum societatibus aestimandarum.
Collocator I: Quoad status oeconomicus maneat pessimus... Quam sollicitus sim! Non possum expectare donec mihi repraesentent!
Argentarius H: Dum loquimur, fugit aetas turbida. Carpe diem quam minimum anxius syngrapharum.
Collocator I: Quomodo quidem carpere diem possim?
Argentarius H: Sapora liques vina.
Collocator I: Vina? Sed medicus me vetat bibere.
Argentarius H: Tu ne quaesieris, scire nefas, quem tibi finem di dederint!
ōdi ĕt ămō. cur dulcĭa ĕdam fortassĕ rĕquīris.
nescĭŏ. sed crassus factŭs ĕgo excrŭcĭor.
ōlim ădŭlescens sempĕr ĕdābam ātras sŏcŏlātas,
quī sed cursŏr ĕram permăcĕr et tĕnŭis.
fēci ad Nāram quando ĭtĕr, in templō stătŭae hūjus
per lĭcŭit mi altō fortĕ mĕārĕ căvum.
Quodam in vivario Tokiensi κόσμοἱ florescunt. Secundum Vicipaediam hoc floris genus ex Mexico ortum atque saeculo XVIIIo in horto botanico Matritense sic nominatum atque circa 1890 in Japoniam importatum est. Per 120 annos hoc de flore haicua pancta sunt innumerabilia. Exempli gratia, Takahama Kyoshi panxit hoc;
O caelum, in quo ludunt κόσμων flores.
Cum vocem κόσμον audiam, mihi in mentem venit notum carmen "κόσμος" intitulatum, quod cantatrix Yamaguchi Momoe anno 1977 in lucem dedit. In quo panctae sunt erga matrem sententiae filiae, quae cras nubet. Anno 1980 cantatrix ipsa ab omnibus amata, cum 21 annos nata esset, actori noto nupsit atque coram se praebere desiit. Quam felicissimam omnium esse eo tempore putabant omnes puellae nostrae.
In mari primum reperta est una 4400 navium Imperii Mongoliani. Quae anno 1281 partem Japoniae occidentalem agressaeatque die 30 mensis Junii propter typhonem omnimo immersae sunt. Exercitus Japonici patriam defenderunt fere nihil facientes. Itaque ventus hujus diei posteriore in saeculo "divinus" appellari coepit. Et altero in bello mundano usi sumus voce "vento divino" scilicet "kamikaze" nos inimicos vincere optantes.
Die 11 Martii in urbe Rikuzentakata maris motu deducta vitam amisit puella quaedam 17 annos nata Oyama Shiori nomine optima pedilustrix.
Quae fugerat cum matre sua in aedes publicas caementiciis ferratis structas, quae antea existimatae erant satis fortes altaeque futurae ad maris motum vitandum. Incolis etiam prope habitantibus monitum erat, ut in eas fugerent, si magnus terrae motus accideret.
Attamen, proh dolor, urbem devastaverunt undae multum altiores saevioresque quam a studiosis putabantur: ut narravit coram diurnariis stationis televisificae mater sua 48 annos nata, ubi primum in tabulato tertio per fenestram vidit pulverem ac aliquid nigrum, immersae sunt ambae in aquam furiosam atque manum filiae, quam vi teneret maxima, relaxare coacta est undis asportata immensis. Filia subito disparuit clamans "mater!"
Cras primo diluculo feminea turma pedifollica Japoniae cum Suecia pugnabit, ut ad certamen ultimum poculi mundani accedat. Non dicamus "Vincite", nam adversariae quoque sunt fortes; vicerunt etiam in certamine antecedenti Civitates Unitas, quarum turma optima omnium habetur. Sed, hac pro lustrice defuncta, quae electa ludebat in turma praefecturae Iwatensis numerum 10 ferens, magna voce nostras lustrices hortamur exclamantes "Contendite ad ultimum animo! Nolite punctum temporis perdere!"
In tractatorio meo, quod sole occidenti apricetur, circiter horam quartam ineffabiliter calidum fit, quamquam instrumento aeris temperandi utimur.
Hodie cum hoc paterer calidum, quod me operam dantem perturbaret, animadverti apem magnam apud vitrum fenestrae volitare bombientem. Quam territus dum videbam, advolavit in instrumentum versus atque, postquam in eo paulisper se sistebat, rursus ad fenestram appropinquavit. Apis volatum hujusmodi aliquotiens faciebat.
Intellexi eam foras exire velle atque fenestram aperui. Ubi primum sensi humiditatem aestumque me aggredi, in aerem calidiorem se tacite proripuit apis. Meis oculis, qui eam sequi conati sunt, nihil despiciebatur nisi tecta domuum, sub quibus forsitan calorem paterentur permanentem.
Cum pedilusoribus Japonicis res in Germania bene evenerunt, nescio quare in actis diurnis illius civitatis saepe usurpantur epitheta sushium continentia.
Kagawa Shinji, qui in Borussia Tremoniense ludens anno superiore principatum turmarum sodalium accepit, appellatur ut "Sushi-Knipser".
Turmae femineae Japonicae, quae in certaminibus poculi mundani victoriam egregiam a Mexico reportavit, datum est "Sushi-Express". Diurnarius tamen forsitan non scit filiam cauponis sushium praebentis vere esse lustricem, quae auxilium ultimum tulit in quarto puncto conficiendo.
At mihi videtur vox sushium ad pedilusores laudandos non bene quadrare. Nam, quamquam cibus hic nos delectat, cito putrescit, praesertim aestate cum calidum sit. Spero, ut nostra turma feminea bacteriorum contra vim se bene deffendat atque numisma accipiat.
Quodam anno aestate in loco montano aliquot dies cum amico amicabusque moratus sum. Noctu dum stellas tacite videbamus in semita jacentes, dixit amicus "Ecce meteorum!" Cui responderunt amicae "Quam pulchrum!" In caelo etiam inveni lucem majorem clarioremque quam meteora solita lentius cadere. Statim intellexi hoc bolidem esse atque coepi explicare quomodo collocatio orbitarum terrae meteorique claritatem celeritatemque hujus afficiat. Certe, cum 18 annos natus essem, maxime omnium mea referebat astronomia.
Ex die II Julii in theatris cinematographicis publicabitur fabula nova pelliculae animationalis "Fullmetal Alchemist" inscriptae, quae jam per televisionem semel iterumque, scilicet annis 2003 et 2009/2010, in nonnullis civitatibus emissa est.
In qua inserta sunt carmina Latina. Quod vere mirabile atque laudandum esse videtur mihi, cui placet sermo Romanus in cultu vulgari usurpatus. Sed valde dolendum est, quod qui verba scripsit linguam nostram non bene scire videtur. Quare auctor de verbis Latine scribendis peritum non rogaverit?
Anno 1582 die 2 Junii secundum Calendarium lunarem apud templum bhuddistcum Honnoji nuncpatum princeps samuraiorum Oda Nobunaga, qui ab anno 1573 magna in parte Japoniae regnaret atque missionarios tueretur, a duce Akechi Mitsuhide proditus copiisque inimicis circumdatus in flammis sibi manu vitam exhausit.
De quo Jesuita Johannes Franciscus Stephanonus ex Meaco scilicet Kyoto in epistola sua anno 1577 scripsit haec;
Mors Nobunagae non solum Christianis sed etiam nobis omnibus inter res gestas nostras maximi momenti fuisse existimatur adeoque multoties narratur in pelliculis televisificis, quas inter haec propter haud numerosa verba intellectu facillior mihi videtur;
Et in praeconio apparet: paulum ante eventum mortiferum lapsus est in aetatem nostram atque cibos hodiernos edit. In extremo ad saeculum suum bellicosissimum rediit dicens "Vale!"
Hodie paulum narrem de loco non remoto a domo mea, qui mihi valde placet; scilicet de promunturio Inamuragasaki nuncupato. Quod cum juvenis essem saepe per birotam inviserebam. Atque hic morari ad vesperum solebam cervisiam bibens, nam sole occaso ex eo vidi potest mons Fuji perpulcher.
Res hic gestae quoque nobis notae sunt; anno 1333 die 21 Maii apud promunturium hoc in parte occidentali urbis Kamakurae situm, samuraius Nitta Yosisada nomine, cum noctu aestus multum decederet, 60 millia equitum per mare transire fecit hanc in urbem primariam saeculo secundo decimo conditam atque cladem magnam attulit copiis regiminis Kamakurensis, quod deinceps duce se ipso occidente perivit.
Recentioribus annis autem promunturium hoc clarius factum est carmine Inamura Jane inscripto, quod anno 1990 in lucem editum est cum pellicula ejusdem nominis. In qua narratur de duobus viris hic vitam agentibus, quorum unus undis superlabens est, alter musicae Latinae peritus.
A cantrice jazzica Maya nomine Inamura Jane canitur.
Cosmus Turianus missionarius Hispanicus, qui cum Francisco Xavierio anno 1549 primus ex Europa in insulam nostram advenerit, in epistula sua nonnulla scripsit de religionibus moribusque Japonicorum. Quos inter hodie paulum de chirographis narrem ego saeculo vicesimo primo hac in terra vitam agens. Jesuita Valentianus his verbis exponuit;
Nostra aetate quoque chirographa diversorum generum venditantur omnino in sacculis contenta apud templa buddisticasintoisticaque, sed non care, scilicet pro 500 vel 1000 yenibus. Quae etiam emunt multi, qui optant, ut dicam, res potius ad mundum quam ad naturam incorporalem(?) pertinentes. Exempli gratia, antequam in terris peregrinis iter faciebam longum, amici quondam apud tabernulam templi emebant atque mihi dabant chirographa, cujus ope tuta rerum conditio accipi putatur.
Sunt quoque chirographa discipulis parata, qui ad probationes magni momenti aderunt; Mensibus imprimis januarii februariique, cum in universitatibus Lycaeisque probationes gerantur discipulos ibi discituros elegendi causa, multi papyros hujusmodi sacros emunt atque adulescentibus consanguineis dant eorum prosperam fortunam exoptantes.
Postquam itinera vel probationes finitae sunt, chirographa cum sacculis suis ad templa ferimus, ut ibi a sacerdotibus urantur. Itaque, numquam videmus quae intus scripta sunt.
Attamen, recentioribus annis sunt qui interretialiter monstrant verba vel figuras sacras hactenus nobis omnino ignotas. Facile quoque invenitur templum, quod eodem modo chirographa vendit. Insuper in sito hoc scapo pdf gratis distribuitur chirographum in probationibus adhibendum. Nescio, utrum ops eorum minuatur an non, si tam facile accipiamus.
Olim cum adulescentulus essem, hieme quodam die Saturni, postquam lectiones scholae cito finitae sunt, cum amicis soleis ferratis prolapsum ii. Harena ad prolabendum meae urbi deerat, idcirco per tramen ferriviarium ad urbem paulum remotam nos contulimus. In statione quadam prope sinum Tokiensem sita cum a tramine descenderimus, nos in parte Tokii officinis dicata eramus; ingentes fabricae petrochimicae coram nobis ostendebant tubos ac canaliculos ac cisternas ac turriculas ferreas, quarum maxime variae formae inter sese mysterialiter junctae componebant aliquid insolitisimum atque, ut dicam, futuristicum.Quod videntes fere per decem minuta pedibus ingressi sumus ac advenimus ad harenam parvam vetustamque, quae aestate ut piscina usurpabatur. Nemo ibi erat qui serie se patinatione exerceret. Nec hanc athleticam callebam ego; super glaciem satis celeriter decurrere poteram sed bene me sistere nequibam. Laetus essem? Ita, forsitan. Sed nihil memor sum nisi odoris fortis calcei ferrati, tametsi puto me cum amicis sine dubio multa de schola vel vita quotidiana ibi jocose collocutum fuisse. Nescio qua de causa nec nomina nec facies eorum recordari possum, qui solus in Lycaeo remoto disciturus eram. Vesperi illam ad stationem redambulabamus fessi. Clarius tunc cernari poterant innumerabiles lanternae facesque, quae obscure illuminabant aedificium monstruosum. Cujus turris ignem vomebat, sed nihil audiebatur nisi soni venti. Sentiebam me videre res, quae magna admiratione me traducebant. Attamen mihi 14 annos nato in mente non venit verbum "pulchritudo", ut eas appellarem.
Methodum Latinae docendae in libro "Ratio atque Institutio Studiorum Societatis Iesu" explicata, de qua Aluarus optimus in blogo suo mentionem fecerit, mihi valde cordi est, ideoque ipse aliquot paginas alias legi atque inveni descriptionem hanc:
Ut scitis, recentioribus annis etiam melior habetur methodum "communicativa" linguae peregrinae docendae quam ea, quae in analysi grammatica conversioneque nititur. In Japonia quoque, ubi plus quam 150 per annos lingua Anglica in scholis lycaeisque secundum methodum veterem doceatur atque tantummodo paucissimi discipuli facultatem Anglice loquendi accipiant, decreto Ministerii Institutionis Publicae facto, magstri ex anno 2013 eam docebunt omnes tantum Anglice loquentes.
Attamen, multae quaestiones mihi videntur etiamnum esse enodandae. Exempli gratia, utrum vero efficaciter hoc modo doceri possit lingua peregrina, cujus grammatica phoneticaque a nostra valde differant, nisi numerus discipulorum, scilicet nunc quadraginta in singulas classes, multum minuatur? Ceterum, si eum minuere conemur, quot pecunia necesse sit regimini nostro, quod debitum aegre perpetitur ingens?
Insuper, tametsi in conclavibus scholaribus Anglica usurpatur, nonne rerum discitarum cito obliviscentur discipuli, qui inter sese vel familiaricos communicandi causa sermonem patrium mallent? Optandum sine dubio est, quod sequentes regulam hanc Societatis Iesu Japonice loqui vetemus. Sed quomodo id fieri possit in scholis nostris, ubi aliae disciplinae sermone patrio docentur ?
Quod significat populum Japonicum non posse monolinguem manere in orbe terrarum、quae inter sese in dies appropinquant. Itaque certe institutio quoque mutanda est, ut nos ad alias nationes re vera appropinquemus. Sed quomodo id bene fiat? Manifestum sit forsitan nemini nostri, qui milia per annos insularitate et fruimur et patimur.
Olim cum mihi erat canis Anco nomine, hieme quodam die inopinate in mente venit consilium, ut pedibus iremus ad mare. Quod a domo mea abest fere 10 chilometra, scilicet non remotissimum, sed iter per colles faciendum est satis longum. Itaque cani, cum profecti essemus, lente explicavi; "Hodie per horas ambulabimus. Ita, non celeriter cedas, ne citius fessa fias." Canis tamen ambulatione laetissima, veluti in viridarium proximum se conferet, procedebat me vi forte trahens.
Duas post horas cum ad oram advenerimus jam satis fessi, putabam, vel potius sperabam canem sponte in aquam se projecturam ac undis lascivituram esse. Nam frequenter videbam in pelliculis televisificis mare canibus semper placere ac eos in arena corporibus madidis currere aut undas sequentes aut ab eis fugientes. Attamen canis mea, cum undas primum in vita sua videret, earum sonos motusque metuens in me continuo haerebat nec ad aquam appropinquare volebat.
Domum cum reambularemus, ipse canem trahebam fessam. Quam miseram, quae verba domini non intellexisset! Sed optime memor sum suavitatis dulcium, quae redeuntes obiter apud apothecam emimus ac una edimus laeti. Postridie autem multissimas per horas dormire pergebamus canis et ego.
Heri sodalis quaedam gregis linguae Latinae amantium in Japonia nos certiores fecit de libro, quem Petrus Pesic scripserit atque in Japonicam ipsa converterit. Qui liber "Physica coerulei" Japonice inscriptus tractat coeli colorem, atque explicat qua de causa coelum nobis se offerat hoc colore tinctum. Scilicet enodatur aenigma, quod nos omnes pueritia in mentibus teneremus!
Attamen, linguam veterrimam malo quam physicam, quae me adulescentem multum vexaret, idcirco, antequam eum evoluerim, me rogabam, qualia verba Latina usurparentur, cum coeli colorem dicerent antiqui. Et Google usus casu inveni libellum de coloribus Antonii Thylesii, de quo hactenus nihil scivi indoctus.
Ut legitur, citans Ennium auctor hic saeculi sexti decimi disseruit vocem "coeruleus" a "coelum" derivatam esse. Nihil mirabilis est. Mea tamen multum referunt verba haec:
Nam mihi recordant carmen "Caerulei oculi" inscriptum poetae Fracogallici Theophili Gautier. Cum discipulus essem, aliquod de opere hoc ipse scripsi atque coram professore condiscipulisque orationem feci. Sed nunc nihil, proh dolor, memor sum. Quare illo tempore opus tam impudendum, ut dicam, elegerim? Quomodo in Japonicum sermonem verterim versum ultimum? Utrum is significet excisionem materialem an non?
Haec pars mihi primum videbatur rem valde insolitam narrare, namque apud nos cucumeres omnium generum virides sunt. Ita, putabam discrimen inter coeruleum et viridem non tam manifestum fuisse apud Romanos sicuti apud Japonicos. Attamen, cum imaginem melopeponis vulgo "zucchini" quaerem, unum colore coelesti tinctum offendi. Mirabile mihi visu est!
Scire velim, utrum hujusmodi veterrimus symbolismus coloris Europaeus, scilicet conjunctio tristitiae et coerulei, transmissus sit et in genus musicum "Coerulea" vulgo "Blues" appellatum, quod in parte australi Civitatum Unitarum a populo nigricolore ortum esse fertur. Forsitan, ut responsum rectum accipiatur, necesse est de symbolismo colorum in terris subsaharanis inquirere. Itaque, dum studiosi MIT vel Harvardianae curiosius omnia investigant atque de eis in Vicipaedia enarrant, auscultemus interim carmen "Coerulea colorum" inscriptum.
Hodie vesperi mochis caute esis(1) cum versus de anni temporibus legerem, in memoriam mihi inopinate venit pars prima "Libri pulvinaris", quem adulescentulus in schola legerim. Hac in parte auctrix saeculi decimi Sei Shonagon nomine breviter atque optime descripsit res ad singula anni tempora pertinentes, quae sibi in aula imperiali viventi cordi essent. Liber his verbis incipit;
Vere diluculum placet, quo extrema montis gradatim clarescentia paulum splendescunt atque nubiculi purpurei subtiliter per caelum panduntur.
Hoc opus tam magni momenti esse existimatur, ut omnes fere nos, cum discipuli scholae secundariae essemus, 15 sententias hujus partis studiose didicerimus, vel potius animo recipere coacti fuerimus.
Exempli gratia, pellicula "Ventus dulcis in vico" inscripta ac anno 2007 a moderatore Yamashita Nobuhiro perfecta, in qua multa de pulchritate rerum naturalium vitaque puerorum ruri habitantium tranquille atque venuste narrantur, nobis monstrat discipulos ad scholam adeuntes, qui via subridendo memoriter alter alteri eas praenuntient.
Mihi quoque, quamquam piger eram discipulus, scripta haec traditionali transmissa animo ita impressa fuisse videntur, ut modus anni temporum percipiendorum hac ab auctrice partim regi sentiam.
Quidquid sit, mirandum primum mihi est, quod aliquis jam paginas hac de scriptrice Latine exaraverit. Quandoquidem difficile imaginari possit eum et opus hoc Latine non redidisse, versionem ejus legere vehementer velim!